प्रभाताई शंकर सह्स्त्रभोजने या माझ्या आत्येनणंद. नागपूरच्या भिडे कन्याशाळेत इंग्रजी विषयाच्या शिक्षिका होत्या.वयाच्या पासष्टीनंतर त्यांना पार्किन्सन्सची सुरुवात झाली.२०११ मध्ये त्या ८७ वर्षाच्या होऊन वारल्या.शेवटची काही वर्षे अंथरुणावर होत्या.तरी विनोदबुद्धी,कविमन जागृत होते.त्यांनी स्वत:च्या दुखण्यावर केलेली ही कविता.
– डॉ.सौ. शोभना तीर्थळी
Hello Mr.Parkinson,
how do you do?
Old friend of old man
I welcome you.
I thank you heartily
for coming so late.
Why? is not the question
you know best
when I was young
you did not turn
my limbs were steady
and all happiness I earned
Now you are my visitor
why should I care?
God is on my side
and I will pray forever.
Prabhatai Sahstrabhojane
