पार्किन्सन्स विषयक गप्पा – २० – शोभनाताई

जुन्नरच्या शुभंकर वंदना नानावटी पुण्यात आल्या की वेळात वेळ काढून ५ मिनिटे तरी भेटून जातात.कधी स्मरणिका पोचली सांगायला,कधी देणगी द्यायला,कधी शंका विचारायला कधी मन मोकळे करायलाही.मला त्यांचे नेहमीच कौतुक वाटते.काही उच्च शिक्षित शुभंकरांच्या पार्श्वभूमीवर जास्तीच.एक अति उच्चशिक्षित शुभंकर आणि शुभार्थी.दोघे निवृत्त,भरपूर पेन्शन,मुलगा अमेरिकेत.इंटरनेटवरून पीडीबाबत अत्याधुनिक सर्व माहिती असलेला.घरात सकाळी दिवसभरासाठी एक नोकर रात्रीसाठी दुसरा.बसल्या जागी सर्व गोष्टी हातात मिळण्याची सोय केलेली.फिजिओथेरपिस्ट आठवड्यातून तीनदा येतो.शेजाऱ्यांशी फारसा संबध नाही. परस्पर संवादही कमीच.एकुणात पीडिला विकत घ्यायचा प्रयत्न.आणि याला दाद न देणारा नाठाळ पीडी.दुसऱ्या एक तथाकथित समाजसेविका एकटाच घरी असलेल्या पतीला औदासिन्याने ( apathy ) ग्रासलेले.आत्मविश्वास गमावलेला.घरभेटीला आमचे शेंडे साहेब गेले होते. समाजसेविका म्हणाल्या,हे जागेवरून उठू शकत नाहीत.शेंडेनी थोडा वेळ गपा मारल्यावर त्यांच्या लक्षात आल.त्याचं मानसिक बळ वाढवल्यास ते चालू शकतील.त्यांनी स्वत: तसा प्रयत्न केला आणि शुभार्थी चालू लागले.मग त्या तथाकथीत शुभंकराला सुनवल्याशिवाय शेंडेसाहेब थोडेच गप्प बसणार होते.आम्हाला हे सुनावणे जमत नाही.एका ओळखीच्या घरी मात्र आम्ही हे केले. आणि शुभंकरानीही समजून घेतले सभांना यावयास सुरुवात केली.शुभार्थित झालेला बदल त्यांनाही जाणवला.